Evet sevgili dostlar. Biz kimiz, işimiz gücümüz nedir, neden bu kadar amaçsızız, bunlardan bahsetmek istiyorum. Biz, iki adet salaque, günlerimizi amaçsızca orda burda oturup göt büyütmekle geçirmeyi severiz. O da olmadı yanımızda peynirle Kızılay sokaklarında koştururuz. En sevdiğimiz ve vazgeçemediğimiz yegane uğraşımız sosyal mesaj vermektir. Genelde kulağımızda kulaklıkla yaşarız, onunla dolaşırız; müzik çalmıyor olsa bile o kulaklık çıkmaz. Gördüğümüz kedi, köpek ve türevi hayvanlara abartılı sevgi gösterileri yapmayı severiz. Zaman zaman esprilerin bokunu çıkardığımız da olur. Boque'unu. Evet, bunu yapıp sustum. Herkes sakin olsun şimdi. Kimsenin anlamayacağı, anlasa da komik bile bulamayacağı saçma inside joke'larımıza saatlerce güleriz. Saçma sapan ortak eşya, ıvır zıvır sahibi olduğumuzda "twinsieees!" diye bağırıp etraftan tuhaf bakışlar toplamayı da pek severiz. (ahaha, ingilizce kavramlar da kullanıyorum nasıl havalıyım, o bi anlaşılsın da.) Başkaaaa, işte zaman zaman tuhaf haller içine girip sebepsizce dertlenir ağlarız, bir de işin bu boyutu var tabi. Her türlü ruh halimizi abartılı yaşayıp "yha bende borderline var glb, choq sorunluyum bhen.s.s.s" diye gezinmekten de ayrıca bir zevk alırız.
Böyleyken böyle dostlar. Gecenin 2 buçuğunda, depresif şarkılar dinlerken, ancak böyle bir şey çıkıyor benden. Al şimdi hayrını gör blogun sevgili banana'cığım. (banana mı ashfafghalghsa ay canıms!) Yazmazsan fena yaparım, ne yapacağımı sen biliyorsun. If you know what I mean! Vuhuhuhu!
